In de rubriek “Met het boerenverstand…” is Andy Siemons (46) uit Roosendaal aan het woord over zijn passie voor het boeren. Als kind wist hij al dat hij boer wilde worden. Koste wat kost. Inmiddels is zijn bedrijf uitgegroeid tot een professioneel legpluimveebedrijf met 100.000 legkippen. Uitbreiden zit er op deze locatie niet meer in. Tegen die grens loopt hij aan. Maar boer zijn en blijven, dat staat buiten kijf.
“De overheid stelt grenzen, de kunst is om daarmee te manoeuvreren en zelf je toekomst als boer te bepalen!”
“Op deze locatie kunnen we niet meer uitbreiden. Maar we hebben die plannen ook niet direct. We stellen eisen aan de technische resultaten in de stal en hopen natuurlijk op een goede boterham. Dat de overheid grenzen stelt, betekent veel voor de hele sector. Het is bizar als je om je heen kijkt en ziet hoeveel boeren er gaan stoppen. Aan de andere kant biedt dat ook kansen. Alhoewel ik het niet snap dat de intensieve veehouderij zoveel moet bijdragen om de problematiek in Nederland op te lossen. Niet fair eigenlijk. En dat er straks misschien wel een tekort aan producten gaat ontstaan, daar kun je op wachten. Of alles wordt schreeuwend duur. Al met al biedt de huidige situatie ook kansen. We moeten ook investeren in de relatie met de consument. Het ei van Siemons is een begrip geworden. We hebben een mooie vrachtwagen gekocht en mijn vader bezorgt daarmee 90.000 eieren aan particuliere klanten. Bijna 90% van onze eieren worden afgezet op de Nederlandse markt. Ik zie duidelijk nog perspectief. Ik wilde altijd boer worden, dat ben ik. Maar je moet ook ondernemer zijn, je managet steeds meer, dat moet wel als je groter wordt en personeel in dienst moet nemen. Ik geniet. Ook al heb ik te maken gehad met tegenslagen. Te groot of te veel hooi op de vork, kijk naar je mogelijkheden en bepaal dan je grenzen.” Andy zet zijn bril op zijn hoofd en overlegt kort met de elektricien die een technisch probleem moet oplossen. Hij laat vervolgens trots een foto zien van de nieuwe vrachtwagen. Het ei van Siemons. “Ik weet nog niet 100% zeker of één van mijn kinderen het bedrijf over gaan nemen. Ze zijn ook nog jong. En studeren allemaal nog. Het kan alle kanten nog op gaan. Ik wist van kleins af aan dat ik wilde boeren en ik heb er geen seconde spijt van”.
Vader was nooit zo coöperatief ingesteld, We hebben in het verre verleden een financiering gevraagd bij de Rabobank. Dat is ook een coöperatie toch? Dat werd afgewezen en kwam ABN AMRO in beeld. Daarmee maakte vader ook direct de keuze om van een particulier het voer te betrekken, Hendrix UTD. Na de overname door ForFarmers zijn we klant gebleven. We hebben vanaf die tijd één keer een stal gevoerd van een ander, maar toch weer terug bij ForFarmers. De begeleiding en de resultaten zijn goed. Mathij van Hoof en ik verstaan elkaar goed. En ik ben nu ook een aantal jaren lid van FromFarmers en ik moet eigenlijk nog zo’n 350 voerequivalenten bijkopen om 100% te benutten. De kloof die er vroeger was tussen particuliere en coöperatieve voerleveranciers is volgens mij weg. Die grenzen zijn vervaagd”. Andy glimlacht. “Een knipoog naar het thema”.
Het ei van Columbus
Vroeger leerden we over “het ei van Columbus”, bij de familie Siemons rijdt de nieuwe vrachtwagen het erf weer op. “Het ei van Siemons”. Hoe mooi kan het zijn. Vader Siemons bezorgt dagelijks eieren bij consument en Retail. Dit getuigt van ondernemerschap, kansen zien en die ook ten uitvoer brengen.
“Mijn vrouw werkt buitenshuis en mijn kinderen (Tijn is 18, Tess 17 en Mara 15) studeren nog. Ik heb een medewerker en vader (72 jaar) bezorgt dagelijks eieren. Ik heb de handen wel vol. Gelukkig hebben we qua verdiensten op dit moment niet te klagen, maar ik moet nog wel een aantal tegenslagen compenseren”. Andy vertelt dat dit voorjaar in één stal de kippen ziek werden, echt ziek en dat de productie fors achteruitliep. En als dan die kippen uiteindelijk dan toch geruimd moeten worden, dan hakt dat er wel in, ook financieel”.
Andy vervolgt: “We hebben in Nederland veel consumenten en die moeten van voedsel worden voorzien. Daar ligt een opdracht voor ons en die zullen we op een verantwoorde wijze moeten uitvoeren. Laten we in kansen blijven denken, dan is er bestaansrecht. Ondanks dat er nog steeds veel onzekerheden zijn. De jeugd kijkt anders naar het perspectief van de sector, anders dan dat wij dat deden. Elke generatie staat voor zijn eigen uitdagingen, dat zal zo blijven. Zo hebben mijn ouders hun keuzes gemaakt, die maak ik en die zullen mijn kinderen ook gaan maken. Ik hoop dat ons bedrijf wordt voortgezet, daar probeer ik de contouren voor te schetsen. En dan moet je niet met je grenzen bezig zijn, maar met je mogelijkheden en daar heb ik vertrouwen in”.